چهارشنبه ۳ خرداد ۹۶
دم افطار گشنگی سخت پا بیخ خِرم گذاشته بود.
با خودم گفتم چه کنم که گذشت زمان را حس نکنم؟
نشستم پای نت ....
نشان به همان نشان که ده دقیقه بعد از اذان افطار کردم.
بعدش نشستم با خودم فکر کردم دیدم هیچ خوشم نمی آید
آنچه که مرا از خود بی خود می کند و زمان را از رو میبرد نت باشد.
همین!
